دل نوشت

وقت آن رسیده که واژه هایم را با تو قسمت کنم...

چند واژه ی ساده اما صمیمی...

وقت قسمت کردن قلب ها فرارسیده!

وقت دعا

وچه لحظه ای لطیف تر از لحظه ی قسمت کردن واژه ها با خدا؟!

امروز باز دلتنگت شدم!

دلتنگ نبودن هایت!

دلتنگ نیامدن هایت!

دلتنگ صدا نزدن هایت!

دلتنگ کوچه باغ ها...

و نیمکت های خسته ی باغ ها!

همان نیمکت هایی که هرگز رویشان ننشستیم!

نمی دانم چرا...؟!

                   اما هرروز دلتنگت میشوم...

92/5/27

عکاس:من

آن شب که تو در کنار مایی روزست          وآن روز که با تو می رود نوروزست

دی رفت و به انتظار فردا منشین                دریاب که حاصل حیات امروزست

عکاس:من
 

من آشنای غروبم و تو آشنای طلوع

نشان خنده ی صبحی به شانه های طلوع

من آن کسم که شباویز دشت و بی کسی ام

مرا ببر به بی نهایت،به لابه لای طلوع

همیشه در دل شب با من از طلوع بگو

که ماجرای قشنگی ست

ماجرای طلوع...

عکاس:من

کلاغ های سیاه
سیم های سیاه
پرواز های دسته جمعی
وتا اتفاق های سیاه
نه
تا قارقارهای شهر
همه
از چشم تیر های برق آب می خورند

(مهناز پورقنبراتی)

عکاس:من

دلم می خواست دنیا خانه مهر و محبت بود
دلم می خواست مردم ، در همه احوال با هم آشتی بودند

چه شیرین است وقتی سینه ها از مهر آکنده است
چه شیرین است وقتی ، آفتاب دوستی،
در آسمان دهر تابنده است.
چه شیرین است وقتی، زندگی خالی ز نیرنگ است.

به نام نامی که نام ها از نام او نام گرفتند

عکاس:من

خداوندا!

مهربانی‌هایت همچون قصیده‌ای بی انتهاست...

که هر روز بیت‌های آن را یک به یک در گوش جانم زمزمه می‌کنی...

معبودا!

گوش‌هایم را برای شنیدن مهربانی‌هایت شنوا و

چشمانم را برای دیدن خوبی‌هایت بینا بگردان!