دل نوشت

عکاس:من

کلاغ های سیاه
سیم های سیاه
پرواز های دسته جمعی
وتا اتفاق های سیاه
نه
تا قارقارهای شهر
همه
از چشم تیر های برق آب می خورند

(مهناز پورقنبراتی)

عکاس:من

دلم می خواست دنیا خانه مهر و محبت بود
دلم می خواست مردم ، در همه احوال با هم آشتی بودند

چه شیرین است وقتی سینه ها از مهر آکنده است
چه شیرین است وقتی ، آفتاب دوستی،
در آسمان دهر تابنده است.
چه شیرین است وقتی، زندگی خالی ز نیرنگ است.

به نام نامی که نام ها از نام او نام گرفتند

عکاس:من

خداوندا!

مهربانی‌هایت همچون قصیده‌ای بی انتهاست...

که هر روز بیت‌های آن را یک به یک در گوش جانم زمزمه می‌کنی...

معبودا!

گوش‌هایم را برای شنیدن مهربانی‌هایت شنوا و

چشمانم را برای دیدن خوبی‌هایت بینا بگردان!