دل نوشت

در ازمنه ی قدیم(؟) و در دوران طفولیت! ، اینجانب می نشستم و ساعت ها به آسمان خیره می شدم. دراین اثنا چیزهای سفید ریزی درآسمان نظرم را جلب می نمود و گمان میکردم درآن بالابالاها خبرهایی هست و اینها موجوداتی تک سلولی و معلق درهوا هستند!(اصن تک سلولی درهوا داریم آیا؟!نداریم!) واین موضوعات باعث میشد توجه ام به آسمان خیلی بیشتر شود و ساعت های بیشتری به آن خیره شوم و دراین حالت اطرافیان فکر میکردند خُل گردیده ام! وبنده را نصیحت ها می فرمودند... و حالا بعد از گذشت سالها از این مسائل ، مدتی قبل به طور اتفاقی به علت پی بردم و بسی مشعوف گردیدم! شما هم اگر به این موضوع برخورد کرده اید پیشنهاد میکنم ادامه مطلب را دنبال کنید...

پدیده زمینه آبی

علت دیدن اجسام معلق زمان خیره شدن چیست؟
اگر تا به حال به آسمان آبی و یا حتی صفحه‌ی سیاه مانیتور خیره شده باشید، ممکن است متوجه اجسام شفافی شده باشد که در اطراف زاویه‌ی دیدتان معلق هستند. این اجسام شبیه لکه، نخ و یا تار عنکبوت سیاه یا خاکستری هستند که با تکان خوردن چشم‌تان تکان می‌خورند ولی هنگامی که سعی می‌کنید بر آنها تمرکز کنید و یا مستقیم به آنها نگاه کنید، غیب می‌شوند. این اجسام معلق چیست؟ آدم‌های فضایی نیستند که بخواهند با شما ارتباط برقرار کنند. میکروب و توهم هم نیستند، اشتباه نکنید، این اجسام واقعی هستند و واقعا آنها را می‌بینید. پزشکان این اجسام را معلق‌های چشمی می‌نامند و توسط پدیده‌ی زمینه آبی داخل چشمی (blue field entoptic phenomenon) ایجاد می‌شوند.

این اجسام معلق چه چیزهایی هستند؟
شبکیه چشم یک لایه‌ی حساس به نور پشت چشم است که حدود ۶۵ درصد سطح درونی آن را پوشش می‌دهد. سلول‌های خاص مخروطی و میله‌ای نور ورودی را حس می‌کنند و سیگنال را به مغز منتقل می‌کنند تا اطلاعات رمزگشایی شده و به بینایی تبدیل شود. اما مویرگ های خونی هم این ناحیه را اشغال می‌کنند که وظیفه‌شان رساندن جریان مداوم اکسیژن به چشم است. مویرگ های خونی درست جلوی شبکیه قرار دارند و از آنجایی که بسیار باریک هستند (به قدری باریک که سلول‌ها می‌بایست یکی یکی از درون آنها عبور کنند)، جلوی نور ورودی را می‌گیرند و سایه ایجاد می‌کنند. به طور معمول، مغز طوری عادت کرده است تا مویرگ‌ها را جدا کرده و نوری را که مسدود کرده‌اند را تصحیح می‌کند، به همین دلیل معمولا واضح و وسیع می‌بینیم.
مشخصا همه‌ی داستان این نیست. بعضی اوقات یک گلبول سفید وارد رژه‌ی سلول‌ها در مویرگ‌ها می‌شود. این گلبول‌ها که بسیار بزرگ‌تر از گلبول‌های قرمز هستند، نور آبی را از خود عبور می‌دهند و باعث عدم تطابق سایه در مغز می‌شوند. از آنجایی که این گلبول‌ها بسیار بزرگ هستند، باید درون دیواره‌های مویرگ‌ها فشرده شوند و حالت بیضوی به خود بگیرند.

فیبرهای میکروسکوپی درون زجاجیه (ماده‌ی ژله مانندی که فاصله‌ی بین عدسی و شبکیه را پر می‌کند) نیز باعث به وجود آمدن این اجسام معلق می‌شوند. پروتئین‌ها با این که اکثرا از آب تشکیل شده‌اند، باز هم برخی اوقات درون زجاجیه غلیظ می‌شوند (مانند سفیده‌ی تخم مرغ که هنگام درست کردن نیمرو سفید می‌شود)، نور را جذب کرده و به همین ترتیب مانند سلول‌های برخی اوقات سایه ایجاد می‌کند. در نتیجه، این اجسام معلق در کنار حرکات چشم‌تان حرکت می‌کنند و هنگامی که چشم‌تان از حرکت بازمی‌ایستد، آنها نیز می‌ایستند.

________________________________________________________

خواجه حافظ شیرازی میفرمایند : حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو/که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

*توصیه های ایمنی را جدی بگیرید!